بررسی ارزش تشخیصی نشانگر آنتی مولرین هورمون در پیش گویی پاسخ به درمان نازایی مبتلایان به سندرم تخمدان پلی کیستیک

مقدمه: هدف از انجام این مطالعه، بررسی ارزش تشخیصی نشانگر آنتی مولرین هورمون در پیش گویی پاسخ به درمان نازایی در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک بود. روش ها: تعداد 80 نفر از بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک که کاندیدای درمان نازایی بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. در این بیماران، میزان anti-mullerian hormone (amh)، follicle-stimulating hormone (fsh)، luteinizing hormone (lh) و تستوسترون در روز سوم دوره ی قاعدگی اندازه گیری شد. سپس، بیماران تحت درمان با کلومیفن قرار گرفتند. در بیمارانی که به کلومیفن پاسخ دادند، human menopausal gonadotropin (hmg) اضافه شد و در افرادی که فولیکول 17 میلی متری پیدا کردند، human corionic gonadotropin (hcg) تجویز و 36 ساعت بعد توصیه به نزدیکی شد. 14 روز پس از تزریق hcg، تیتراژ βhcg اندازه گیری شد. در افرادی که βhcg مثبت داشتند، سونوگرافی واژینال 2 هفته بعد جهت مشاهده ی ساک حاملگی صورت گرفت. ارتباط بین سطح سرمی amh و میزان حاملگی ارزیابی شد. 050/0 > p به عنوان سطح معنی داری تشخیصی تلقی گردید. یافته ها: نقطه ی برش نشانگر amh با توجه به وجود یا عدم وجود بارداری 85/4 نانوگرم بر میلی لیتر بود. اختلاف معنی داری بین گروه باردار شده و باردار نشده از لحاظ سطح amh مشاهده نشد (079/0 = p). نتیجه گیری: سطح سرمی amh پیش بینی کننده ی مناسبی برای نتیجه ی درمان با کلومیفن و گنادوتروپین در زنان مبتلا به polycystic ovary syndrome (pcos) نمی باشد.